آیین شروه‌خوانی
سرود اندوه و عشق، زمزمه‌ای از دل دشت‌های کهگیلویه و بویر احمد
معرفی آیین:
شروه‌خوانی یکی از ناب‌ترین جلوه‌های موسیقی محلی و آیینی استان کهگیلویه و بویر احمد است. این سنت دلنشین، بازتابی از احساسات عمیق و غم‌ها و امیدهای دیرینه مردمان این سرزمین کوهستانی است. شروه، نوعی آواز سوزناک و عاشقانه است که از ژرفای جان برمی‌خیزد و ریشه در فولکلور جنوب غرب ایران دارد؛ گاه روایت جدایی و اندوه و گاه ستایش مهر و وفاداری است.
نحوه اجرای آیین:
اجرای شروه عموماً بدون ساز و با تکیه بر قدرت صدای خواننده انجام می‌شود. مردان یا زنان شروه‌خوان، در فضای خلوت شبانه یا جمع‌های محلی، اشعار و ترانه‌هایی با مضامین اندوه و دلدادگی را با لحنی جانسوز و کشیده اجرا می‌کنند. گاهی اجرای شروه همراه با ضرب‌آهنگ خفیف دستان یا همنوایی ساده با نی است تا جان کلام را به دل‌ها منتقل سازد. آیین شروه‌خوانی بیشتر در محافل سوگواری، جدایی‌ها و یا هنگام کارهای جمعی اجرا می‌گردد.
آیین‌ها و جلوه‌های ویژه:
مهم‌ترین ویژگی شروه‌خوانی، شور عاطفی و صداقت بی‌پیرایه در اجرای آن است. در اغلب مراسم‌ها، جمعیت شنونده، در سکوت و تأثر، شیرینی و تلخیِ حس مشترک را در دل شعرها می‌یابد. حتی کودکان با احترام و علاقه به کنار خواننده می‌نشینند و زمزمه‌های شروه را در حافظه خویش ثبت می‌کنند.
نقش فرهنگی و اجتماعی:
شروه‌خوانی پلی است میان نسل‌ها که ارزش‌های انسانی، حس همدلی و روایت‌های تاریخی را منتقل می‌سازد. این آواز، حافظه اجتماعی و خرده‌فرهنگ بومی را تقویت می‌کند و بستری برای تجلی وحدت، شفقت و تاب‌آوری جامعه می‌شود.
نتیجه‌گیری:
شروه‌خوانی صدای جان است؛ ترجمان اشک و امید مردمان کهگیلویه و بویر احمد که در لابه‌لای کلمات، عشق و رنج و باور را به نسل‌های فردا هدیه می‌کند.
