مراسم حشر کردن
همدلی بر محور خاک؛ تپش دستانِ مردم در رگ‌های روستا
معرفی آیین:
مراسم حشر کردن از جمله سنت‌های دیرینه استان سیستان و بلوچستان است که ریشه در فرهنگ همکاری جمعی و زندگی در دل طبیعت سخت و بی‌رحم دارد. «حشر»، به معنی گردهمایی داوطلبانه مردم برای انجام کارهای بزرگ و همگانی است. این آیین بیشتر در زمان‌هایی چون فصل کشاورزی، ترمیم قنات‌ها، لایروبی جویبارها یا بازسازی راه‌ها و اماکن روستا برگزار می‌شود و جلوه‌ای پررنگ از اتحاد و همیاری را به نمایش می‌گذارد.
شرح مراسم و فضای آیین:
با طلوع خورشید، خبر حشر در روستا پخش می‌شود و زنان و مردان، پیر و جوان با شور و عزم گروهی، ابزار کار را بر دوش می‌گذارند و به محل تعیین شده می‌روند. چند نفر به هدایت و تقسیم کار می‌پردازند، جمعی مشغول شخم زدن، گروهی به پاک‌سازی جوی آب یا ترمیم دیوارها می‌پردازند. فضای آکنده از صدای کار، امید و شوخی‌های ساده‌ای است که خستگی را از تن می‌زداید. زنان نیز با پختن نان گرم و غذاهای سنتی، پذیرایی جمع را برعهده می‌گیرند و پایان کار را به ضیافتی صمیمی پیوند می‌زنند.
آداب و رسوم جانبی:
پس از پایان کار، معمولاً مراسم شکرگزاری برگزار شده و غذایی ساده اما با مهر تقسیم می‌شود. نقل خاطرات و داستان‌سرایی از دوران دشوار و همدلی‌های پیشین، بخشی از جمع صمیمی را تشکیل می‌دهد و نوجوانان در این جمع، درس تعاون می‌آموزند.
اهمیت فرهنگی و اجتماعی:
مراسم حشر کردن، نماد پیوند مردم با خاک و یکدیگر است؛ میراثی که روح همبستگی، فداکاری و مقاومت را به نسل‌های بعدی منتقل می‌کند و محور پایداری جوامع روستایی سیستان و بلوچستان به شمار می‌آید.
